وقتی وارد یه حوزه کاملا متفاوت میشی و مجبور میشی که یه مسئله رو حل کنی که یکبار برای همیشه راحت شی و تا اخرعمرت دست به گریبان این مسئله نباشی اونوقت مجبوری یه کم بیشتر از معمول وقت بذاری. شاید خیلی از فعالیت های قبلیت رو کمرنگ تر کنی. یه نوع مهاجرت که اولش امید داری موقتی باشه اما بعد از سالها تجربه این نوع مهاجرت ها میدونی که هر وقت مهاجرت کردی دیگه برنگشتی به منزل اول. سال ها پیش عهد کردی که بری به وادی ناشناخته به زعم خودت اونموقع دشمن و بعدش هم موندی و خودت دشمن شدی و حالا باز مهاجرت و مهاجرت و بعد به یه سن یا مرحله ای از زندگی میرسی که دیگه با گوشت و خونت میفهمی رفتن و راهی بودن و صیرورت و شدن و اینا دیگه حرف نیستن و خودت جزئی از ماجرایی.
اونوقت با خودت زمزمه میکنی :
در این وادی فرو شد کاروانها
که کس نشنید اواز درايی
اونوقت میای و فکر میکنی که شانس با خیلی ها یار بوده که اوای درايی از کاروانشون اومد و شاید خیلی از اونا مستحق تر ها رفتند و کسی نه فهمید و نه شنید. حوزه اش هم زیاد فرقی نمیکنه.میخندی و میفهمی که وقتی میگن زندگی همینه معنیش شاید واقعا همینه که هرچه پیش اید یا خوش اید یا به قول بابا سنگی که نمیتونی بلندش کنی بهتره بش تکیه بزنی.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
